25/5/11

Network (1976)

Του Sidney Lumet με τους Faye Dunaway, William Holden, Peter Finch

Το αμερικάνικο τηλεοπτικό κανάλι UBS, στα μέσα της δεκαετίας του '70, περνάει κρίση. Τα ποσοστά τηλεθέασης πέφτουν, οι ειδήσεις είναι συνεχώς καταθλιπτικές και δυσοίωνες και γενικώς τα γεγονότα επιδρούν καταλυτικά. Η απόφαση να απολύσουν τον βασικό τους anchor-man Howard Beale είναι χαρακτηριστική. Ο Beale όμως παθαίνει μια έντονη κρίση αυτοεκτίμησης, και μια βραδιά στη διάρκεια των ειδήσεων, δίνει ένα μονόλογο όπου προαναγγέλλει την αυτοκτονία του. Παρ' όλο τον αρχικό πανικό που φέρνει στον μακροχρόνιο προϊστάμενο του και φίλο του Max Schumacher, όλοι οι υπεύθυνοι του καναλιού με έκπληξη βλέπουν ότι τα νούμερα τηλεθέασης ανέβηκαν εξαιτίας αυτής της αναγγελίας. Αυτό ακριβώς έρχεται να εκμεταλλευτεί η Diana Christensen, μια νέα, άκρως φιλόδοξη τηλεοπτική παραγωγός που θα αναστήσει όλο το UBS επενδύοντας στην προφητεία-καταστροφολογία του Beale, στα διεθνή γεγονότα και στο έντονο πολιτικό κλίμα της εποχής.
Παράλληλα με την όλη της δραστηριότητα, συνάπτει και μια ιδιόρρυθμη ερωτική σχέση με τον  χρόνια παντρεμένο Schumacher. Πλέον όλοι είναι ικανοποιημένοι, μέτοχοι, υπεύθυνοι προγράμματος, τηλεοπτικοί παραγωγοί, όλοι ζουν στην φρενίτιδα της τηλεόρασης, όλοι ζουν το απόλυτο αμερικάνικο όνειρο, μέχρι τα νούμερα τηλεθέασης να πέσουν. Τότε η λύση είναι πιο ριζοσπαστική από ποτέ... Γιατί τότε καμία ανθρώπινη αξία δε θα σώσει την κατάσταση.

Ίσως είναι από τις λίγες ταινίες που παρ' όλο που γυρίστηκε πριν από τα 35 χρόνια, είναι αδιανόητα επίκαιρη, κυρίως στην Ελλάδα. Η μαζική δύναμη των media, η καθολική τους επιρροή στην διαμόρφωση γνώμης, συνείδησης και αντίληψης. Οι τηλεοπτικοί άνθρωποι που τρέφονται από τις ίδιες τους τις σάρκες, που ζουν στο μικρόκοσμο τους, που χάνουν επαφή με την υπόλοιπη πραγματικότητα. Όλα είναι νούμερα, όλα είναι ποσοστά τηλεθέασης.

Ο κόσμος μες την απόγνωση του θέλει ένα Μεσσία, έναν αγανακτισμένο να πει αυτά που δε μπορούσε να ομολογήσει ποτέ. Στην ταινία, αυτόν τον ρόλο παίζει ο (στα όρια της παράνοιας) τηλεοπτικός αστέρας Howard Beale. Στην Ελλάδα του 2011 τον ρόλο αυτό παίζει ο Λάκης Λαζόπουλος (πολύ πιθανόν ο κος Λαζόπουλος να στήριξε όλη του την πορεία στο Αλ Τζαντίρι πάνω και σε αυτόν τον ρόλο). Ο Peter Finch παίρνει το Όσκαρ στον ρόλο που είναι και ο πιο χαρακτηριστικός της ταινίας. Ο μονόλογος του, ακόμα και σήμερα, σφάζει με το βαμβάκι όλο τον κοινωνικό-πολτικό πλαίσιο. "I'm mad as hell, and i'm not gonna take this anymore"!!!

Ο Sidney Lumet κάνει μια ταινία ντοκουμέντο. Δεν είναι σάτιρα, δεν είναι ντοκιμαντέρ. Είναι μια ταινία που μέσα από μυθοπλασία και αφήγηση καίριων γεγονότων, φανερώνει στο κοινό κρυφές πτυχές της βιομηχανίας της τηλεόρασης. H Faye Dunaway, στον ρόλο της υπερ-φιλόδοξης Diana Christensen, δίνει μαθήματα υποκριτικής (φυσικά πήρε και το Όσκαρ). Η άκρως ανταγωνιστική επαγγελματίας που ζει και αναπνέει μέσα από την τηλεόραση, χάνει την αίσθηση της πραγματικότητας, χάνει την επαφή με την αλήθεια.

Είναι από τις λίγες ταινίες που κέρδισε 3 Όσκαρ Ερμηνειών (Όσκαρ Β' Γυναικείου Ρόλου στην Beatrice Straight, στην 9λεπτή ερμηνεία της στο ρόλο μιας ακτιβίστριας που αναλαμβάνει μια τηλεοπτική παραγωγή). Κερδίζει και το Όσκαρ Πρωτότυπου Σεναρίου και φυσικά μένει στο πάνθεον των κοινωνικό-δραματικών ταινιών που απλά σου ανοίγουν τα μάτια. Η πιο δουλεμένη και ώριμη δουλειά του Sidney Lumet, που ουσιαστικά καθιέρωσε όσο λίγοι την κινηματογραφική δεκαετία του '70.


Ο διάσημος μονόλογος του Howard Beale που έγραψε ιστορία: 

4 σχόλια:

  1. Πραγματικά πολύ μπροστά αυτή η ταινία κ οι ερμηνείες απίστευτες!

    Ωραίο blog παρεμπιπτόντως...keep it up!:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πραγματικά πολύ μπροστά αυτή η ταινία κ οι ερμηνείες απίστευτες!

    Ωραίο blog παρεμπιπτόντως...keep it up!:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή