31/1/11

Dogtooth (2009)

(Η επόμενη κριτική είναι off topic με το θέμα του blog… Ωστόσο, επειδή το έχω σίγουρο ότι ο τρελός Αυστραλιανός συγγραφέας του «1001 movies you must see before you die» θα την βάλει στην επόμενη έκδοση του, την αναφέρω από τώρα… Και φυσικά λόγω επικαιρότητας και της υποψηφιότητας της ταινίας για Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας 2011)

Του Γιώργου Λάνθιμου με τους Χρήστο Στέργιογλου, Michele Valley, Αγγελική Παπούλια

Μια οικογένεια ζει απομονωμένη σε μια ωραία κατοικία, με πισίνα και κήπο. Ο μπαμπάς κάθε πρωί πάει στη δουλειά του, η μητέρα είναι η νοικοκυρά του σπιτιού, και τα 3 παιδιά, όλα ενήλικα, μένουν στο σπίτι κάνοντας γυμναστική, παίζοντας κτλ.
Ναι, αλλά αυτή δεν είναι μια φυσιολογική μέση οικογένεια. Οι γονείς έχουν φροντίσει να απομονώσουν τα παιδιά τους από κάθε εξωτερικό ερέθισμα: δεν πήγαν ποτέ σχολείο, δεν έχουν δει ποτέ τηλεόραση, δεν έχουν μιλήσει σε κανέναν άλλο, δεν έχουν βγει ποτέ έξω από το σπίτι. Ότι ξέρουν τα παιδιά τα ξέρουν από τους γονείς τους (δλδ λάθος), που φροντίζουν να μην διαβρωθούν τα παιδιά τους από το κακό εξωτερικό περιβάλλον. Ο εγκλεισμός αυτός όμως είναι μπούμερανγκ. Αυτό ήθελαν να πετύχουν οι γονείς δεν έγινε. Ή μήπως έγινε?


Εξηγούμαι για να μη παρεξηγούμαι: Έχω δει πολλές ταινίες με περίεργη θεματολογία, που ξεφεύγουν από τα όρια του mainstream, που είναι λίγο πιο ακραίες.
Εδώ η ταινία δεν είναι απλά μια ακραία ταινία. Είναι γροθιά στο στομάχι. Κάθε σκηνή είναι μια σφαλιάρα στο θεατή. Έμεινα σε όλη τη διάρκεια της ταινίας με το στόμα ανοιχτό. Και εκεί που ηρεμούσα και έλεγα: «Δε μπορεί να είναι τόσο…», η επόμενη σκηνή με διέψευδε…

Ναι ναι… Την κατάλαβα την ταινία… Κατάλαβα την αλληγορία, τις παρομοιώσεις, τον σαρκασμό για την σημερινή κοινωνία… Κατάλαβα απολύτως τι ήθελε να πει ο Λάνθιμος… Και αυτό είναι το – ίσως – πιο σπουδαίο σε αυτή την ταινία. Είναι μια κατάφορη κριτική για το πώς λειτουργεί η μέση – κυρίως ελληνική - οικογένεια, όταν δε σε αφήνει να απογαλακτιστείς, να ενηλικιωθείς όχι μόνο ηλικιακά αλλά και πνευματικά, όταν σε κρατάει δέσμιο στις δικές της αντιλήψεις… Και κατάλαβα γιατί έγινε ακριβώς έτσι (με ανέκφραστους, χαζούς διαλόγους, με σταθερή κάμερα, με πλήρης αποστειρωμένη ματιά…)

Αλλά δε μπορώ να την πω αριστούργημα… Και ούτε να την θεωρήσω άξια να διεκδικεί Όσκαρ… Θα μου πείτε: «Ο σκοπός του Λάνθιμου δεν ήταν να κάνει μια mainstream κοινή ταινία, αλλά το κάτι το διαφορετικό που θα συγκλονίσει τους θεατές». Το έκανε… Τα κατάφερε… Αυτό όμως είναι αρκετό? Και άλλες ταινίες σοκάρουν… Και άλλες ταινίες είναι έξω από τα καθιερωμένα… Δε ήταν ποτέ υποψήφιες…

Οι ενστάσεις μου πάνω στην ταινία:
  1. Κακοποίηση ζώων. 2 ανατριχιαστικές σκηνές. Ωμή βία. Ειδικά η σκηνή που ο γιός τεμάχισε την γάτα…
  2. Κακοποίηση ανθρώπων. Πόσο ξύλο Θεέ μου. Ειδικά αυτός ο πατέρας… Ναι κατάλαβα το γιατί… Αλλά δε μπορούσε βρε αδερφέ να βλέπω τέτοια πράγματα…
  3. Σεξ. Παρουσιάζεται σαν κάτι τόσο μηχανικό, σαρκικό, ανέκφραστο, χωρίς ίχνος αισθήματος. Με άλλα λόγια, για την ταινία το σεξ είναι: «Αγόρι και κορίτσι είναι  γυμνοί, το αγόρι έχει στύση, το κορίτσι ανοίγει πόδια, γίνεται η συνουσία, όλοι είναι εντάξει». Πόσο ωμό είναι αυτό? Άσε που μέσα σε όλα έχουμε και λεσβιακό στοματικό έρωτα (στην καθόλου ωραία εκδοχή του)… Ασχολίαστο… Η κοπέλα-σεκιούριτι δεν ήταν καθόλου καλά (αν δεν ταιριάζανε βέβαια…). Και έτσι για το καλό, έχουμε και μια πολύ ωραία αιμομιξία… Πόσο πιο άρρωστο… Ο ίδιος ο πατέρας να το ενθαρρύνει…

Εν κατακλείδι, δε ξέρω αν θα πάρει το Όσκαρ… Δε με ενδιαφέρει… Θεωρώ ότι παλιότερα υπήρχαν ταινίες που άξιζαν περισσότερο την υποψηφιότητα (π.χ.  «Νύφες», «Ελ Γκρέκο»). Δεν έχω λόγια…

Υ.Γ. Μετά την παρακολούθηση της ταινίας, πήγα στην IMDB να δω τα σχόλια των χρηστών, η πλειοψηφία των οποίων είναι Αμερικάνοι. Ήταν διχασμένα… Πολλοί σχολίαζαν αρνητικά τις σκηνές κακοποίησης των ζωών, πολλοί την εκθείαζαν, πολλοί απλά αναρωτιόντουσαν (spoiler alert) για την τύχη της αδερφής που δραπέτευσε…  

13 σχόλια:

  1. Κακοποίηση ζώου στην ταινία δεν υπάρχει, το γράφει και στους τίτλους τέλους άλλωστε. Μια τυπική αμερικάνικη ταινία έχει περισσότερη βια από εκατό Κυνόδοντες μαζί. Το να αποστρέφεις το βλέμμα σου από την πραγματικότητα δεν σημαίνει ότι αυτή παύει να υπάρχει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δηλαδή θες να μου πεις ότι ήταν ωραία εικόνα το τεμάχισμα της γάτας, ακόμα και αν ήταν fake?

    Εγώ δεν είπα να μην βλέπουμε την πραγματικότητα... Και δε ζω σε ένα συννεφάκι...

    Αλλά η ταινία ήταν too much... Θα μπορούσε να περάσει τα μηνυματά της πιο ανώδυνα... Θα μου πεις: "πως θα έκανε την διαφορά?". Γιατί πρέπει να είσαι ακραίος για να πεις κάτι? Δε μπορείς με απλές παρομοιώσεις να το εκφράσεις?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Η μαγεία του κινηματογράφου έγκειται ακριβώς στο τι εισπράτει ο κάθε θεατής από την εκάστοτε ταινία που παρακολουθεί. Διάβασα το κείμενό σου, συμφωνώ σε κάποια από αυτά που γράφεις, ναι η ταινία είναι ένα συνεχές γρονθοκόπημα. Να τα κρατήσεις τα off blog θεματάκια, μ αρέσεις!

    Από την άλλη θα συμφωνήσω με τον Ανώνυμο για την κακοποίηση ζώου, για μένα δεν έμεινα καν σαν σκέψη μετά την ταινία. Ίσως να φταίει ότι δε γουστάρω και τις γάτες αλλά δεν έχει να κάνει επι του παρόντος.

    Τέλος θα διαφωνήσω ΜΟΝΟ με την σύγκριση με τις "Νύφες" και το "Ελ Γκρέκο". Το μεν πρώτο είναι μία απλή αφήγηση, το δε δεύτερο είναι γυρισμένο λες και είναι τηλεταινία. ΑΣΕ ΠΟΥ ΠΑΙΖΕΙ Κ Η ΑΤΑΛΑΝΤΗ Η ΜΑΤΣΟΥΚΑ!

    Αυτά και παραμένεις πάντα η αδυναμία μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Βασίλη, τις "Νύφες" και το "Ελ Γκρεκο" τις ανέφερα σαν 2 ταινίες ελληνικής παραγωγής που πραγματικά ήταν προσεγμένες... Τουλάχιστον οι "Νύφες" ήταν και μια πολύ καλή δουλειά και σε καλλιτεχνικό επίπεδο... Για το "Ελ Γκρέκο" όχι και τόσο (η παρουσία της Ματσούκα δε με ενόχλησε και τόσο).

    Όσο για τον "Κυνόδοντα" αν ήταν πιο ήπιων τόνων, ίσως να μπορο΄θσα να την εκτιμήσω καλύτερα... Δυστυχώς όμως είναι τόσο ωμό που δεν το άντεξα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ΘΕΛΩ ΝΑ ΒΑΖΕΙΣ ΚΑΙ ΑΣΤΕΡΑΚΙΑ ΑΣΤΕΡΑΚΙ!!! :D

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ούτε ο Κουτσογιαννόπουλος έτσι...χαχαχαχα
    Θα συμφωνήσω και εγώ με την σειρά μου, αλλά θα αναφέρω την "Πολίτικη κουζίνα" σαν μία αλλή καλή παραγωγή του ελληνικού κινηματογράφου...Ακόμα και η "Στρέλλα" μου φάνηκε ακόμα καλύτερη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. mitsi87, έχω δηλώσει ότι θέλω να πάρω τη θέση του πανελίστα της Μενεγάκης... Έχω πει και στη lifo να τον απολύσει αλλά δε με έχει ακούσει ακόμα...

    Την "Στρέλλα" δεν την έχω δει ακόμα, αλλά η "Πολιτική Κουζίνα" είναι μια πολύ καλή ταινία...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Καλη ταινια οτι κ να λενε.Παντως,αν σε ενοχλει ακομα κ fake η βια απεναντι στα ζωα τοτε καλυτερα να μη δεις ταινια του John Waters :-P

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ούτε ο Κουτσογιαννόπουλος έτσι...χαχαχαχα
    Θα συμφωνήσω και εγώ με την σειρά μου, αλλά θα αναφέρω την "Πολίτικη κουζίνα" σαν μία αλλή καλή παραγωγή του ελληνικού κινηματογράφου...Ακόμα και η "Στρέλλα" μου φάνηκε ακόμα καλύτερη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. θα συμφωνησω μαζί σου spgirl!!!!!!όσο προοδευτικά και αν το δεις....η βία είναι βια, και η λογική του ωμού πλάνου για να σχολιαστει και να πει κατι δεν μου λεει προσωπικά τίποτα.τραβηγμένη από τα μαλλιά..(μην πω τιποτα άλλο), οκ με καποια νοηματα, συμβολισμους της συγχρονης κοινωνιας εύστοχα,αλλα όχι και αριστούργημα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή