(Η επόμενη κριτική είναι off topic με το θέμα του blog… Ωστόσο, επειδή το έχω σίγουρο ότι ο τρελός Αυστραλιανός συγγραφέας του «1001 movies you must see before you die» θα την βάλει στην επόμενη έκδοση του, την αναφέρω από τώρα… Και φυσικά λόγω επικαιρότητας και της υποψηφιότητας της ταινίας για Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας 2011)
Του Γιώργου Λάνθιμου με τους Χρήστο Στέργιογλου, Michele Valley, Αγγελική Παπούλια
Μια οικογένεια ζει απομονωμένη σε μια ωραία κατοικία, με πισίνα και κήπο. Ο μπαμπάς κάθε πρωί πάει στη δουλειά του, η μητέρα είναι η νοικοκυρά του σπιτιού, και τα 3 παιδιά, όλα ενήλικα, μένουν στο σπίτι κάνοντας γυμναστική, παίζοντας κτλ.
Ναι, αλλά αυτή δεν είναι μια φυσιολογική μέση οικογένεια. Οι γονείς έχουν φροντίσει να απομονώσουν τα παιδιά τους από κάθε εξωτερικό ερέθισμα: δεν πήγαν ποτέ σχολείο, δεν έχουν δει ποτέ τηλεόραση, δεν έχουν μιλήσει σε κανέναν άλλο, δεν έχουν βγει ποτέ έξω από το σπίτι. Ότι ξέρουν τα παιδιά τα ξέρουν από τους γονείς τους (δλδ λάθος), που φροντίζουν να μην διαβρωθούν τα παιδιά τους από το κακό εξωτερικό περιβάλλον. Ο εγκλεισμός αυτός όμως είναι μπούμερανγκ. Αυτό ήθελαν να πετύχουν οι γονείς δεν έγινε. Ή μήπως έγινε?