Του François Truffaut με τους Jean-Pierre Léaud, Albert Rémy, Claire Maurier
O 13χρονός Antoine είναι ένα τυπικό αγοράκι του μεταπολεμικού Παρισιού: βαριέται το σχολείο και δυσκολεύεται στο να προσέχει στα μαθήματα, κάνει κοπάνες με τον ευκατάστατο φίλο του όπου μαζί εξερευνούν το Παρίσι, ζει με μια οικογένεια υπό διάλυση, όπου κανείς από τους γονείς του δε του δίνουν και ιδιαίτερη σημασία και προσπαθεί μέσα σε όλα να μάθει τον κόσμο.
Όλα αυτά όμως σε μια συντηρητική Γαλλία - που απαιτεί απόλυτη πειθαρχία - δεν είναι ανεκτά και μια σκανδαλιά του στο σχολείο του τιμωρείται πολύ αυστηρά: ο διευθυντής του σχολείου, με την συγκατάθεση των γονιών του Antoine, τον στέλνει στο αναμορφωτήριο και ο 13χρόνος ενηλικιώνεται απότομα, τόσο πολύ που, για να ξαναβρεί την ελευθερία του, σπάει κάθε όριο...
Η αυτοβιογραφική ταινία του Truffaut (ο ίδιος ουσιαστικά παραδέχτηκε ότι ο πρωταγωνιστής του βασίστηκε με βάση τα δικά του βιώματα ως παιδί) είναι μια αφήγηση για το πως η παιδική αθωότητα αντιμετωπίζεται τόσο σκληρά. Γιατί ο μικρός μας ήρωας δεν είναι κακόπαιδο ούτε καν αλήτης: ένα τυπικό αγοράκι είναι που σιγά-σιγά ανακαλύπτει τον κόσμο, όσο σκληρός κι αν αυτός είναι... Και όμως, αυτό το πέρασμα από την παιδικότητα στην ενηλικίωση δεν είναι εύκολο, αφού δε μπορεί να βρει κατανόηση ούτε στην οικογένεια του, μια οικογένεια υπό διάλυση, που παραμένει μόνο για τα μάτια του κόσμου.
Πολλοί θα δουν τον ευατό τους στο μικρό Antoine, και μάλλον αυτός είναι ο κύριος σκοπός της ταινίας: να ταυτιστεί ο θεατής με την ανάγκη του μικρού να βρει την προσωπική του ελευθερία, που στα δικά του μάτια ισούται με το πρώτο αντίκρυσμα της θάλασσας. Αλλά ο δρόμος προς την ελευθερία είναι σίγουρα λυτρωτικός...
Προτάθηκε για Όσκαρ Πρωτότυπου Σεναρίου, ο Truffaut βραβεύτηκε με βραβείο σκηνοθεσίας στο φεστιβάλ Καννών και για πολλούς είναι μια ταινία-ορόσημο του γαλλικού cinema.
Μία από τις καλύτερες και πιο χαρακτηριστικές ταινίες της νουβέλ βαγκ. Ο Τριφό κοιτάει με νοσταλγία και προβληματισμό την παιδική ηλικία με φόντο το πανέμορφο μεταπολεμικό Παρίσι. Κι αυτο που είπες για την ταύτιση είναι πολύ εμφανές: ο θεατής γίνεται μάρτυρας και συμμετέχων στην περιπέτεια του αγοριού, στην περιπλάνηση στους σκοτεινούς δρόμους της πόλης, στην αναζήτηση της προσωπικής του ελευθερίας και ταυτότητας. Η τελευταία σκηνή, σεκάνς ανθολογίας!
ΑπάντησηΔιαγραφή10/10
Καλησπερα spgirl,
ΑπάντησηΔιαγραφή"Τα 400 Χτυπηματα", ενος μεγαλου δασκαλου του κινηματογραφου, του Φρανσουα Τρυφο, περα απο μια κλασικη, αριστουργηματικη ταινια, ειναι ενα πολιτισμικο διαμαντι, κομματι της πλουσιας παρακαταθηκης που μας αφησε ο, πολυ νωρις εκλιπων (μολις 52 ετων) σπουδαιος Γαλλος σκηνοθετης. Ενα πανεμορφο φιλμ, απο τη χρυση εποχη της Νouvelle Vague, γλυκοπικρο, για να μην πω πικρο, λυρικο, συγκινητικο, που μιλαει με ευαισθησια για την παιδικη ηλικια και το περασμα στην εφηβεια, μεσα απο τις περιπετειες ενος ατιθασου 13χρονου αγοριου απ΄ το Παρισι.
Ο δε πιτσιρικας που πρωταγωνιστει, Αντουαν Ντουανελ (Ζαν-Πιερ Λεο), ειναι απολαυστικος, ιδιαιτερα εκφραστικος και περα για περα συμπαθης.
Η τελευταια σεκανς της ταινιας, ειναι απλα μαγευτικη, αξεχαστη. Η θαλασσα συμβολιζει φυσικα την προσωπικη καθαρση του μικρου, που ισοδυναμει με την απολυτη ευτυχια, την ανταμωση της ελευθεριας.
Magnifique film! 10/10 φυσικα!
Αριστούργημα, η πιο αγαπημένη μου του Truffaut (και η πιο προσωπική του)!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤόσο τρυφερή, ευαίσθητη και όμορφη.
Μάθημα σινεμά για τους νέους κινηματογραφιστές και η πιο αντιπροσωπευτική της λατρεμένης νουβέλ βαγκ μαζί με το "Κομμένη την Ανάσα" του Γκοντάρ.
Με διαφορά η καλύτερη ταινία για την εφηβεία.
το "Κομμένη την Ανάσα" του Γκοντάρ θα είναι η επόμενη ταινία για την οποία θα κάνω ποστ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓενικά βλέπω ότι η ταινία αυτή έχει αγγίξει πολλούς, και αυτό είναι τελικά η μαγεία του cinema...
Καλησπερα spgirl,
ΑπάντησηΔιαγραφή"Τα 400 Χτυπηματα", ενος μεγαλου δασκαλου του κινηματογραφου, του Φρανσουα Τρυφο, περα απο μια κλασικη, αριστουργηματικη ταινια, ειναι ενα πολιτισμικο διαμαντι, κομματι της πλουσιας παρακαταθηκης που μας αφησε ο, πολυ νωρις εκλιπων (μολις 52 ετων) σπουδαιος Γαλλος σκηνοθετης. Ενα πανεμορφο φιλμ, απο τη χρυση εποχη της Νouvelle Vague, γλυκοπικρο, για να μην πω πικρο, λυρικο, συγκινητικο, που μιλαει με ευαισθησια για την παιδικη ηλικια και το περασμα στην εφηβεια, μεσα απο τις περιπετειες ενος ατιθασου 13χρονου αγοριου απ΄ το Παρισι.
Ο δε πιτσιρικας που πρωταγωνιστει, Αντουαν Ντουανελ (Ζαν-Πιερ Λεο), ειναι απολαυστικος, ιδιαιτερα εκφραστικος και περα για περα συμπαθης.
Η τελευταια σεκανς της ταινιας, ειναι απλα μαγευτικη, αξεχαστη. Η θαλασσα συμβολιζει φυσικα την προσωπικη καθαρση του μικρου, που ισοδυναμει με την απολυτη ευτυχια, την ανταμωση της ελευθεριας.
Magnifique film! 10/10 φυσικα!