Ladri di biciclette (1948)

Του Vittorio De Sica με τους Lamberto Maggiorani, Enzo Staiola, Lianella Carell

Στην μεταπολεμική Ιταλία που η πείνα και η ανεργία μαστίζει το πληθυσμό της, ένας νεαρός οικογενειάρχης προσπαθεί να βρει δουλειά για να θρέψει την γυναίκα του και το μικρό του γιο. Ο δήμος του βρίσκει μια θέση εργασίας, του αφισοκολλητή, αλλά η θέση απαιτεί ποδήλατο. Για να μη χαθεί αυτή η ευκαιρία, η μητέρα πουλάει τα σεντόνια της ώστε να αγοράσει ο ήρωας μας ένα ποδήλατο.

Όλα μοιάζουν να κυλούν ωραία, τώρα που βρέθηκε δουλειά. Αλλά το ποδήλατο κλάπηκε εν ώρα εργασίας, και η απελπισία ξαναέρχεται στην οικογένεια. Ο ήρωας μας, μαζί με το γιο του, βγαίνουν στην γύρα ώστε να βρουν το κλεμμένο ποδήλατο, ώστε να μη χρειαστεί να πεινάσουν πάλι.
Πάνω στο ψάξιμο θα ανακαλύψουν μια άλλη Ιταλία, όπου το παρεμπόριο ανθεί, η ανομία και η ατιμωρησία είναι δεδομένα, θα μαλώσουν και θα τα ξαναβρούν, θα ζήσουν για λίγο σαν πλούσιοι, τρώγοντας σε ωραίο εστιατόριο, μέχρι να χάσουν κάθε ελπίδα και θα φτάσουν στην απόλυτη εξαθλίωση... 

Ο αγώνας επιβίωσης των μεροκοματιάτηδων γίνεται ταινία και αγγίζει ακόμα και τον πιο χοντρόπετσο

επιχειρηματία-λεφτά...
Η απελπισία του οικογενειάρχη που δε μπορεί να βρει έναν έντιμο και αξιοπρεπή τρόπο να φροντίσει την οικογένεια του φανερώνεται σε μια ασπρόμαυρη ταινία που μπορεί μόνο να συγκινεί... Όταν χάνεις το δίκιο σου και δε μπορείς να το βρεις, όταν νοιώθεις ότι κάνεις δε μπορεί να σε υπερασπιστεί και όταν δεν υπάρχει η ευκαιρία που θες, τότε είναι που νοιώθεις πιο ευάλωτος στην παρανομία και στην εγκληματικότητα, τότε είναι που ξεπερνά τα όρια της ηθικής σου και γίνεσαι αυτό που δε θες...

Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας για μια ταινία που για πολλούς θεωρήθηκε η καλύτερη κουμουνιστική ταινία όλων των εποχών (καμία σχέση, απλά φανερώνει την μαύρη ζωή της φτωχολογιάς, ένα θέμα που χρησιμοποιήσαν και πολλές μετέπειτα ελληνικές ταινίες του '60). Μάλλον δεν το είδαν έτσι οι Αμερικάνοι στην εποχή της μεγάλης αντι-κουμουνιστικής προπαγάνδας...