Του Stanley Kubrick με τους Kirk Douglas, Ralph Meeker, Adolphe Menjou
Στη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, οι Γάλλοι και οι Γερμανοί είχαν ως στόχο, σε μια από τις συρράξεις τους, να κατακτήσουν την πόλη Ant. Ένας Γάλλος Στρατηγός, συνεπαρμένος από την προσωπική του φιλοδοξία, δέχεται την πρόκληση από τον καθοδηγητή των δυνάμεων στο να προχωρήσει στην κατάληψη αυτής της πόλης. Έτσι δίνει την εντολή στο Συνταγματάρχη να ετοιμάσει την επίθεση κατάληψης την επόμενη κιόλας μέρα. Ο ίδιος ο συνταγματάρχης όμως έχει τις ενστάσεις του: οι στρατιώτες του είναι ήδη ταλαιπωρημένοι, σωματικά και ψυχικά.
Η επόμενη μέρα της επίθεσης ήταν δύσκολη: Οι βολές από τα πυροβολικά του εχθρού αποθαρρύνουν τους στρατιώτες και δε προχωρούν με θάρρος προς την κατάληψη της πόλης...
Βλέποντας αυτή την κατάσταση, ο στρατηγός διατάζει μια μοιραρχία να πυροβολήσει προς τους στρατιώτες του. Πλέον η υποχώρηση του στρατεύματος ήταν δεδομένη.
Βλέποντας αυτή την κατάσταση, ο στρατηγός διατάζει μια μοιραρχία να πυροβολήσει προς τους στρατιώτες του. Πλέον η υποχώρηση του στρατεύματος ήταν δεδομένη.
Ο στρατηγός την επόμενη μέρα διέταξε στρατοδικείο με την κατηγορία: "δείλια προς το εχθρό" και ζητά από το Συνταγματάρχη να παραδώσει 3 από τους στρατιώτες ως κατηγορούμενους. Σε ένα στρατοδικείο-παρωδία, οι στρατιώτες καταδικάζονται εις θάνατον. Μπορεί όμως η αδικία αυτή να περάσει ατιμώρητη?
Απορώ που οι Αμερικάνοι κάναν ταινία για το Α' Παγκόσμιο Πόλεμο (η Αμερική επισήμως δήλωσε ουδετερότητα). Ωστόσο εδώ έχουμε ίσως την πιο ευαίσθητη πολεμική ταινία. Μια ταινία που φανερώνει την παράνοια του πολέμου και την τραγωδία πίσω από τις μάχες. Γιατί εδώ ο εχθρός δεν είναι ο άλλος, ο ξένος... Είναι ο ίδιος σου ο συμπολεμιστής σου, ο σύντροφός σου στα χαρακώματα, ο διοικητή σου, ο προϊστάμενός σου στην στρατιωτική ιεραρχία.
Έχω ξαναπεί παλιότερα για την εκτίμηση που έχω στον μεγάλο Stanley Kubrick, ο οποίος δεν διστάζει να πιάνει πολλά διαφορετικά θέματα στις ταινίες του, και να δείχνει πάντα τις σωστές πλευρές του κάθε προβλήματος. Ο Kirk Douglas μεστός και απλός σε ένα ρόλο που απαιτούσε πολλά... Έντονες σκηνές μάχης, φανέρωση των δολιοπλοκών, αλλά και της ευαισθησίας που όλοι κρύβουμε μέσα μας...
Ιδιαίτερη σκηνή ήταν η τελευταία, όπου ένα ολόκληρο τσούρμο αντρών συγκινείται από το τραγούδι μιας Γερμανίδας αιχμάλωτης...
Δυνατή ταινία, δίνει όπως σωστά λες τις σωστές πλευρές του θέματος, με ανάγλυφη αποτύπωση των συναισθημάτων, του σθένους και των ανθρώπινων αδυναμιών των χαρακτήρων.. Thanks για την πρόταση, όντως ένα must του είδους..
ΑπάντησηΔιαγραφή