La notte (1961)

Του Michaelangelo Antonioni με τους Marcello Mastroianni, Jeanne Moreau, Monica Vitti

Ο γάμος του Giovanni και της Lidia έχει φτάσει πλέον σε ένα αδιέξοδο. Η Lidia έχει συνάψει ερωτική σχέση με τον Tommaso (συγγραφέα και πολύ φίλο του άντρα της), ο οποίος βρίσκεται ετοιμοθάνατος σε νοσοκομείο. Παράλληλα ο Giovanni συχνά φλερτάρει και γίνεται αποδέκτης του θαυμασμού των γυναικών τριγύρω του. Το τέλμα της σχέσης τους όμως θα γίνει ξεκάθαρο στο πάρτι που θα διοργανωθεί για την έκδοση του νέου βιβλίου του Giovanni. Εκεί ο Giovanni θα αναπτύξει ένα σύντομο αλλά παθιασμένο ειδύλλιο με την κόρη του οικοδεσπότη του πάρτι, την Valentina, ενώ η Lidia θα φλερτάρει έντονα με ένα καλεσμένο, τον Roberto.

Το τέλος αυτής της έντονης νύχτας θα βρει τους Giovanni και Lidia μπροστά στο μέγα δίλημμα για το αν μπορούν να συνεχίσουν να είναι παντρεμένοι ή αν θα πρέπει να δώσουν το τέλος σε αυτό το διαλυμένο γάμο.

Κατά τη γνώμη μου, η Νύχτα είναι η πιο βαρετή ταινία από την γνωστή τριλογία του Antonioni. Αν και η θεματολογία της έχει περισσότερο ενδιαφέρον από τις άλλες δύο (το τέλος ενός γάμου και πως αυτό αντιμετωπίζεται από τους άμεσα εμπλεκόμενους), μου φάνηκε ότι η γνωστή σκηνοθετική τεχνική του Antonioni (μακρόσυρτα πλάνα, εκφραστικά πρόσωπα, λιτοί και συχνά αφηρημένοι διάλογοι κτλ) έκαναν την ταινία να χάνει σε πολλά σημεία το ενδιαφέρον της και λίγο πριν το τέλος είχα φτάσει σε σημείο να πλήττω πραγματικά.

Ίσως και να φταίει που αντιπάθησα πολύ τον χαρακτήρα του Mastroianni (πολύ κουλτούρα και φιγούρα), ίσως και να φταίει που η Lidia ήταν τόσο, μα τόσο ψυχρή στην αντιμετώπιση του επικείμενου τέλους, ίσως γιατί η Monica Vitti ακόμα και μελαχρινή εξακολουθούσε να ήταν μια θεότητα... Δε ξέρω, είναι κάτι απ' όλα αυτά μαζί που με έκαναν να μην την ευχαριστηθώ ιδιαίτερα αυτή την ταινία.

Όλα αυτά βέβαια συμβαίνουν στο Μιλάνο της δεκαετίας του '60. Το πάρτι στο οποίο συμβαίνουν τα πάντα είναι όμως ένα ευχάριστο θέαμα και μια καλή γεύση της Ιταλικής κοσμικής ζωής της εποχής. 

Όπως και στην Περιπέτεια, όλη η πλοκή της ταινίας βασίζεται στα συναισθήματα των χαρακτήρων (ειδικά των 2 κεντρικών), όπου οι αμφιβολίες, οι φόβοι, η ματαιοδοξία και η ανασφάλεια κυριαρχούν. 

Η τελευταία σκηνή όπου ο Giovanni και η Lidia αδυνατούν να αποφασίσουν τι πρέπει να κάνουν, είναι η πιο χαρακτηριστική της ταινίας (αν και προτιμώ την σκηνή όπου ο Giovanni πρωτογνωρίζει την Valentina).