Raging Bull (1980)

Του Martin Scorsese με τους Robert De Niro, Cathy Moriarty, Joe Pesci

Ο Τζεικ Λα Μοτα είναι ένας πυγμάχος μεσαίας κατηγορίας που κυριαρχούσε στα ρινγκ την δεκαετία του 1940. Έχοντας ως στόχος τον τίτλο του πρωταθλητή, ο μόνος που μπορούσε ουσιαστικά να τον σταματήσει είναι ο ίδιος του ο εαυτός. Όντας οξύθυμος και βλέποντας παντού συνομωσίες και προδοσίες (φτάνοντας στο σημείο να υποψιαστεί ότι ο αδερφός και μάνατζερ του κοιμάται με την πανέμορφη και νεαρή γυναίκα του), βάζει από μόνος του τα εμπόδια για την καταξίωση.
Ωστόσο, όταν αποσύρεται από την ενεργό δράση ανακαλύπτει πως ο βίαιος και απότομος χαρακτήρας του τον απομάκρυνε από όλους...

Το σενάριο βασίζεται στην αυτοβιογραφία του διάσημου πυγμάχου, η οποία έπεσε τυχαία στα χέρια του De Niro και αυτός έπεισε τον Scorsese και τους παραγωγούς της ταινίας (οι οποίοι είναι οι ίδιο παραγωγοί των πρώτων ταινιών του Rocky) για να γίνει αυτή η ταινία. Και δεν είχε άδικο: κέρδισε το δεύτερο Όσκαρ της καριέρας του, μετά τον Νονό ΙΙ και καθιερώθηκε ως ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς του παγκόσμιου κινηματογράφου. Βέβαια, ο ίδιος ταλαιπωρήθηκε πολύ για τα γυρίσματα: αυξομειώσεις βάρους και μια πρόσθετη μύτη ήταν μόνο οι φυσικές ταλαιπωρίες.

Οι βιογραφικές ταινίες έχουν τρομερό ενδιαφέρον, ακόμα και αν δεν γνωρίζεις ποιος είναι ο πρωταγωνιστής στην πραγματικότητα. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, η παρουσίαση των γεγονότων ήταν τέτοια που την μια στιγμή συγχωρούσες τον Λα Μότα και την άλλη τον αντιπαθούσες τρελά (εξαιτίας βέβαια του βίαιου χαρακτήρα του). Οι σκηνές στο ρινγκ με τα αίματα και τον ιδρώτα να κυριαρχούν είναι πολύ έντονες και η εναλλαγή μεταξύ ασπρόμαυρης και έγχρωμης εικόνας σε κρατάει σε εγρήγορση.  Η Cathy Moriarty υπέροχη (με μια απίστευτα αισθησιακή φωνή και μια τέλεια ομορφιά).

Ωστόσο, πρέπει να το ομολογήσω. Δε μου πολυαρέσει ο Scorsese σαν σκηνοθέτης. Δε ξέρω γιατί άλλα κάτι με χαλάει. Μόνο το «Καλά Παιδιά» μου αρέσει από τις ταινίες του, άντε και το “Casino”. Μάλλον με χαλάει ότι οι ταινίες του κρατάνε συνήθως πάνω από 2.5 ώρες και συνεπώς κουράζομαι (αν και η συγκεκριμένη κρατάει μόνο 2, σοκαριστικό). Και πάλι όμως, δε ξέρω γιατί με χαλάει ο Scorsese (αν και θα έπρεπε να τον υπέρ-συμπαθώ που έκανε το βιντεοκλίπ ‘Bad ‘ για τον Θεό Michael Jackson). Γενικά όμως είναι μια ωραία ταινία, με αρκετό ενδιαφέρον και με ένα τέλειο De Niro: αυτό και μόνο αρκεί για να την δεις.