8 ½ (1963)

Του Federico Fellini με τους Marcello Mastroianni, Anouk Aimée, Claudia Cardinale

Ένας σκηνοθέτης, έπειτα από μια ακόμα μεγάλη του κινηματογραφική επιτυχία, ζητά την απομόνωση ενώ όλοι ζητούν από αυτόν μια ακόμα ταινία. Προσπαθώντας να βρει έμπνευση, θυμάται όλες τις γυναίκες της ζωής του, από τη μητέρα του μέχρι και την τελευταία ερωμένη του, και προσπαθεί να βρει την ειρήνη μέσα του...

Ο ιταλικός κινηματογράφος της δεκαετίας του 1960 συνοψίζεται σε 2 λέξεις: Federico Fellini. Μπορεί να μην έχει την γρηγοράδα του Hollywood ή το πολύ γρήγορο σενάριο, η ταινία αυτή είναι τόσο εσωτερικη από μόνη της, που δε χρειάζεται ούτε το φοβερά γρήγορα μοντάζ ή το σενάριο με τις ανατροπές. Εδώ έχουμε μια κινηματογραφική ματιά ενός ανθρώπου που βλέπει το σινεμά σαν μια έκφραση εσωτερικότητας. Η ίδια η ταινία είναι η ζωή του Fellini. Όσκαρ Ξενόγλωσης Ταινίας το 1964. Η καλύτερη ταινία του ιταλικού κινηματογράφου.

Με απλές, αφαιρετικές σκηνές και με ένα Marcello Mastroianni τόσο εκπληκτικό, οι 2,5 ώρες της ταινίας είναι 2,5 ώρες στο ταξίδι στο κόσμο ενός ταλαιπωρημένο μεσήλικα που προσπαθεί να βρει τα λάθη του και να αναγνωρίσει τα πάθη του. Ποιές γυναίκες τον ευλόγησαν και ποιές τον καταράστηκαν? Άραγε ο ρόλος της κάθε γυναίκας είναι τόσο καταλυτικός ή μήπως παίρνει τις διαστάσεις που ο κάθε άντρας ορίζει από μόνος του?

Το 2009 ο Rob Marshall (μετρ στα μιουζικαλ) βασίστηκε σε αυτήν την ταινία και έκανε ένα είδους remake, το 9 (Nine). Βάζοντας στην θέση του Marcello Mastroianni τον Daniel Day-Lewis και πλαισιώνοντας με κορυφαίες ηθοποιούς όπως την Kindman και την Cotillard, προσπάθησε να αναβιώσει μια παλιά αίγλη... Και ναι, ήταν μια ωραία παραγωγή αλλά δυστυχώς, όποιος έχει δει το 8 ½, δε μπορεί να ενθουσιαστεί τρελά από το 9. 

Ποιά είναι η διαφορά? Το 8 ½ δε σου πουλάει φτηνή γκλαμουριά και υπερθέαμα... Σε βάζει στα άδυτα μιας ψυχής που θέλει αυτοκάθαρση, σε κάνει να νοιώσεις και να βιώσεις, όχι να εκστασιαστείς...