16/10/11

The Birds (1963)

Του Alfred Hitchcock με τους Rod Taylor, Tippi Hedren, Suzanne Pleshette

Όταν η μεγαλοαστή και κοσμική νεαρά Melanie Daniels γνωρίζει τον νεαρό δικηγόρο Mitch Brenner, ένα φλερτ αναπτύχθηκε αμέσως. Όταν η Μelanie δέχτηκε την πρόταση του Mitch να περάσει ένα σαββατοκύριακο μαζί του σε ένα μικρό χωριό της νότιας Καλιφόρνια, τότε είναι που ξεκινάνε κάποια περίεργα γεγονότα. Η Μelanie, καθώς θα οδηγεί, θα δεχτεί επίθεση από ένα γλαροπούλι, το οποίο μετά θα επιτεθεί θανάσιμα σε μια γειτόνισσα της οικογένειας του Mitch. Σύντομα, οι επιθέσεις των πουλιών της περιοχής γίνονται ακόμα πιο έντονες, κυρίως στους κατοίκους της περιοχής που είναι έξω από τα σπίτια τους.
Χωρίς κανείς να μπορεί να καταλάβει γιατί γίνονται αυτές οι επιθέσεις, ολόκληρο το χωριό αναστατώνεται και οι αρχές του προσπαθούν να ηρεμήσουν τα πράγματα. Δυστυχώς, τα πράγματα είναι πλέον όμως εκτός ελέγχου...

Με κίνδυνο να φάω απίστευτο κράξιμο, θα δηλώσω κάτι εξ αρχής ώστε να είμαι ξεκάθαρη. Θεωρώ τον Alfred Hitchcock σπουδαίο σκηνοθέτη. Ήδη και παλιότερα στο blog (δες εδώ) έχω εκθειάσει τις δουλειές του. Για μένα, είναι από τους λίγους ανθρώπους του παγκόσμιου κινηματογράφου που άλλαξαν την πορεία του τόσο ριζικά...

Δυστυχώς, όχι απλά δε μου άρεσε το "The Birds" αλλά το θεωρώ και ίσως την πιο υπερτιμημένη δουλειά του συγκεκριμένου σκηνοθέτη. Ειλικρινά, και ας μου πει κάποιος, τι τρομακτικό είχε αυτή η ταινία ώστε να θεωρείται και από τα καλύτερα thrillers όλων των εποχών? Δηλαδή την είδε κάποιος την ταινία και τρόμαξε? Γιατί ειλικρινά, εγώ έβλεπα τις σκηνές με τις επιθέσεις των πουλιών και γέλαγα.

Τι να σας πω, ειλικρινά δε μπορώ να πω ότι μου άρεσε. Ίσως το πιο ενδιαφέρον στοιχείο της ταινίας είναι το οικολογικό μήνυμα που περνάει, την εκδίκηση της φύσης ως προς τα ανθρώπινα λάθη που την πληγώνουν. Ναι αυτό το εκτίμησα. Αλλά τίποτα άλλο.

Η Tippi Hedren, μητέρα της μετέπειτα ηθοποιού Melanie Griffith, έχει δηλώσει ότι πέρασε πολύ άσχημα στα γυρίσματα της ταινίας. Ωστόσο, χρωστάει την καριέρα της σε αυτήν την ταινία, αφού έγινε η νέα ξανθιά μούσα του Hitchcock, μετά την Grace Kelly. Η ταινία είναι χωρίς μουσική επένδυση, με σχεδιασμένες μέχρι την εντέλεια τις σκηνές επίθεσης και βασισμένη σε ένα μικρό διήγημα της Daphne Du Maurier.

4 σχόλια:

  1. Καλησπέρα..

    Ίσως όχι απο τις καλυτερές του, αλλα παντα ειναι ενα μαθημα σκηνοθεσιας και σασπενς νομιζω!

    για τις σκηνες με τα πουλια.. Μήπως γελουσες γιατι φαινονται πρωτογονα τα μεσα που χρησιμοποιησε; Απο τοτε εχουν δει πολλα τα ματια μας σε καταδιώξεις, ειδικά εφε, blue board κλπ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Το σκέφτηκα. Είπα μέσα μου "ε εντάξει, ήταν τόσο πρωτόγονο το αποτέλεσμα, γι΄αυτό και δε τρόμαξες".
    Τελικά συνειδητοποίησα ότι δεν τρόμαξα γτ μου φάνηκε γελοίο η ιδέα να σου επιτίθενται πουλιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλημέρα σου!! Έλα μωρέ, εντάξει... Η ταινία δεν είναι τρομακτική αλλά είναι μάθημα σασπενς και αγωνίας (όπως αναφέρει και ο fidelio). Σίγουρα όμως αν ξαναδεί κανείς αυτή την εποχή ξανά την ταινία, ένα γαλάκι θα το σκάσει καθώς τα εφέ φαίνονται αρκετά φτηνά!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Την έχω δει και είχα θυμάμαι ενθουσιαστεί!! ναι έχεις δίκιο δεν είναι τρόμου αλλά όπως λέει και ο fidelio είναι σπουδή πάνω στο σασπένς και αγωνία τα οποία είναι τα κύρια χαρακτηριστικά ενός θρίλερ!! πάντως αν δούμε σήμερα την ταινία ένα γελάκι θα το σκάσουμε καθώς τα εφέ (σε σύγκριση με τώρα) μοιάζουν φτηνά!!
    Καλησπέρα σου!! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή