Του Θεοδώρου Αγγελόπουλου με τους Τάνια Παλαιολόγου, Στράτου Τζώρτζογλου, Εύα Κοταμανίδου
Δύο μικρά παιδιά, ο μικρός Αλέξανδρος και η λίγο μεγαλύτερη του αδερφή Βούλα, πεπεισμένα από τα λεγόμενα της μητέρας τους ότι ο πατέρας τους είναι στην Γερμανία, αποφασίσουν να κάνουν το μεγάλο ταξίδι και να πάνε να τον συναντήσουν επιτέλους για πρώτη φορά. Μέσα από όλη την διαδρομή θα γνωρίσουν όμως την πιο σκοτεινή πλευρά της ζωής από ό,τι έχουν βιώσει μέχρι τώρα.
Συνοδοιπόρος σε αυτήν την διαδρομή θα είναι ο Ορέστης, ένας καλοκάγαθος νεαρός, με τον οποίο η Βούλα δένεται βαθιά. Στο τέλος του ταξιδιού και τα 2 παιδιά θα έχουν αποχαιρετήσει για πάντα την παιδική αθωότητα.
Μιας και είναι η μία από τις 2 ελληνικές κινηματογραφικές παραγωγές που ανήκει στην λίστα των 1000+1 ταινιών, ίσως το αναμενόμενο είναι να πω μόνο εγκωμιαστικά σχόλια (η άλλη ταινία είναι ο "Θίασος", πάλι του Αγγελόπουλου). Μα όσο και να το θέλω, δε μπορώ να πω ότι είναι μια ταινία που με ενθουσίασε όταν την είδα...
Βέβαια είναι και η μόνη ταινία που έχω δει του Αγγελόπουλου. Ως συνέπεια, δε νομίζω ότι είμαι σε θέση να κρίνω ούτε το έργο αυτού του σκηνοθέτη αλλά ούτε και το κινηματογραφικό, ιδιαίτερο είδος που επέλεξε ο ίδιος να υπηρετήσει. Μπορώ όμως έστω και λίγο να καταλάβω και τους admirers αλλά και haters αυτού του καλλιτέχνη.
Άλλωστε, για να κρίνεις ένα σκηνοθέτη/καλλιτέχνη, πρέπει να έχεις μια καλύτερη άποψη για το έργο του, μια ταινία δεν αρκεί. Ωστόσο, προσωπικά, δε μπορώ να πω ότι η κινηματογραφική άποψη με την αργή ομιλία, τα μακρόσυρτα πλάνα και τον υπερβολικό συμβολισμό είναι το στυλ μου. Γούστα είναι αυτά όμως.
Βέβαια, η ιστορία είναι άκρως συγκινητική, με στιγμές που πραγματικά σε αγγίζουν (ιδιαίτερα η σκηνή που η μικρή Βούλα "ενηλικιώνεται" απότομα είναι γροθιά στο στομάχι). Αλλά ο Τζώρτζογλου? Σοβαρά?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου